Expeditite Dalton Boek

50 - Leren op z’n daltons

Helen Parkhurst was directeur van de New York Dalton School tot in het jaar 1942. Daarna is ze heel wat anders gaan doen. Ze is kinderen gaan interviewen. Eerst met een bandrecorder op straat en in clubhuizen, maar later deed ze dat in een studio.

“Professor Kweenie! We hebben u nog niet gehoord over Helen Parkhurst. Heeft u nog iets interessants over haar te vertellen?”

Ze vond het interessant om

Die stonden dan rechtop en hielden zich vast aan een ronde buis. Parkhurst vond namelijk, dat je stevig moest staan en elkaar zoveel mogelijk in de ogen moest kunnen kijken. Dan kon je het best denken en praten.

kinderen te laten vertellen over al lerlei belangrijke onderwerpen. Ze liet zien dat kinderen

daar heel

serieus over kunnen praten en interes sante dingen over kunnen vertellen. Dat was helemaal iets nieuws. Kinderen mochten in haar tijd bijna nooit meepraten over belangrijke onderwerpen. Het ging bijvoorbeeld over vriendschappen, het geloof en over hoe je het best kan leren.

“Ja zeker! Ik heb nog wel iets interessants over haar te vertellen. Althans ik vind dat interessant. Ik weet natuurlijk niet of jullie dat ook interessant vinden.”

De mensen vonden haar interviews met kinderen zo interes sant, dat ze dat ook op de Amerikaanse radio mocht doen. Later heeft ze het zelfs op televisie gedaan.

Ik denk er wel eens over, dat we dit op daltonscholen ook zouden moeten gaan doen, net als mevrouw Parkhurst dat deed.

Parkhurst hield zulke gesprekken met groepjes van vier à vijf kinderen.