Expeditite Dalton Boek

83 Daltonscholen wereldwijd -

In 1905 bezoekt Helen Parkhurst met haar vader een gevangenis. Ze schrikt van de manier waarop de gevangenen in een schoenenfabriek moeten werken. Iedere gevangene maakt maar een klein stukje van een schoen en iedereen doet steeds dezelfde handeling. De een maakt alleen zijkantjes van leer, de ander alleen maar zolen. De gevangenen worden zo extra gestraft, doordat het werk expres zinloos en geestdodend gemaakt is. Bijna niemand ziet het eindproduct, de schoenen die ze samen maken. Ze zien alleen maar het stuk je dat ze zelf steeds moeten maken.

Parkhurst bedenkt dan dat zij juist probeert te vermijden dat kinderen zich vervelen. Dat doet ze door het werk voor de kinderen betekenisvol te maken en ze verantwoordelijkheid te geven voor het totaal van hun werk. Parkhurst weet ook dat als het werk in de schoenenfabriek georganiseerd zou worden, volgens de ideeën van haar Dalton Plan, het werk veel plezieriger zou zijn voor de gevangenen.

aan betekenisvolle taken. Het was voor ieder een prettig dat er zelfstandig en in eigen tempo aan kon worden doorgewerkt. Ook tegenwoordig worden ideeën uit het Dalton Plan van Helen Parkhurst gebruikt. Veel kinderen die met hun ouders in het buitenland wonen, krijgen les van hun ouders met opdrachten in de vorm van taken.

Dit voorbeeld maakt duidelijk dat ideeën uit het daltononderwijs ook gebruikt kunnen worden buiten het onderwijs.

Anderen hebben wel gepro beerd om de werkwijze van mevrouw Parkhurst ook buiten het onderwijs te gebruiken. Zo zijn er in Nederland in de jaren dertig van de vorige eeuw cur sussen opgezet voor werklozen volgens het idee van het werken